Het verleden overheerst het heden

Vandaag een moeilijke dag

Slecht geslapen, spierpijn en alsof dat niet genoeg is, de strakke oefeningen van de kinesist die me nog meer pijn opleveren. "Op je tenen staan, komaan strekken en je schouders ontspannen", hoor ik op de achtergrond terwijl mijn gedachten afwijken en de pijn overheerst. Soms denk ik dat het nooit voorbij zal gaan en dan heb ik het enkel over de fysieke pijn. Want ook mentaal voel ik me niet zo goed. Het nieuwe jaar is begonnen en ik wil het verdomd goed doen. Ik wil me snel beter voelen maar juist die verwachtingen zorgen er enerzijds voor dat ik licht zie door de tunnel maar anderzijds dat ik zeer teleurgesteld ben als niet aan deze verwachtingen wordt voldaan. "Ik heb gefaald, Weer eens een schepje bovenop alles, Ik ben geboren voor het ongeluk" zijn gedachten die constant door mijn hoofd spoken. Jammer genoeg spoken deze gedachten ook 's nachts door mijn hoofd. Ik weet niet hoe ik dit patroon kan doorbreken. Wanneer ik denk dat ik iets achter me heb gelaten, ontploft het bij de eerstvolgende situatie recht in mijn gezicht. De bom is als het ware een opstapeling van verschillende dingen die me hebben gekwetst, gefrustreerd en geënerveerd, waarvan ik dacht deze achter te hebben gelaten. Ik dacht vandaag aan één persoon, iemand die me hard gekwetst heeft maar die ik wel mis. Iemand die ik zag als zusterfiguur maar de laatste tijd zeer gefrustreerd was (en is) en dit uitwerkte op onder andere ik. En daarom heb ik afstand genomen, omdat het me pijn deed om gekwetst te worden door iemand waar ik veel om gaf. Iemand waarmee ik vaak contact had en van de ene dag op de andere is dit abrupt gestopt. Dit blijft een heikel onderwerp om over te denken, laat staan praten. Het wekt een hele reeks emoties op...

Hopelijk gaat het morgen beter!

Liefs Doornroosje