Het begon na mijn operatie van een bottumor in mijn kuit. Ik
kon niets meer doen, ik kon niet gaan en staan waar ik wou, ik zat 6maanden in
een rolstoel en had krukken, ik moest lelijke witte steunkousen dragen 6maanden
lang, ik kon niet meer werken in de Carrefour in het weekend, sliep niet meer
van de pijn, kon niet meer gaan hiphoppen e.d. Kortom als 17-jarige was dit een
hel!

Ik mocht niet meer naar school gaan, zat in mijn laatste
jaar wetenschappen wiskunde, kreeg morfine tegen de pijn (dat trouwens niets
hielp, zelfs niet om te slapen) en zoals men zegt, in nood kent men zijn
vrienden! Toen ik niets meer kon doen zag ik wie moeite deed om me te zien,
helpen of steunen en wie niet. Ik moest en zou mijn laatste jaar halen, al
mocht ik niet naar school. Ik moest vaak op controle en tijdens de les kon ik
niet volgen door oververmoeidheid en slaaptekort. Bovendien moest ik nog veel
leerstof inhalen die ik had gemist tijdens mijn opname. Veel mensen hebben me
toen laten zitten ondanks hun -achteraf loze- beloftes.

 Ik kon (nog steeds
niet) geen hakken meer aandoen of skinny's dragen, lopen, ... Het was me
allemaal te veel, ik kon niets meer aan. Mijn emmer zat al lang meer dan vol.
Ik miste warmte, genegenheid, oprechtheid en liefde (vooral van een
moederfiguur). Zeker als ik me vergeleek met mijn klasgenoten. Alsof dat niet
genoeg was, moest ik alleen gaan wonen want ik werd bijna 18. Ik woonde immers
op internaat. Ik was er helemaal nog niet klaar voor, fysiek kon ik geen
huishouden runnen door mijn operatie en mentaal zakte ik steeds meer en meer
ineen als een pudding. Ik had een zware ruzie met mijn grote zus, hoorde mijn
ouders niet veel, was in de steek gelaten door velen. Iemand waar ik veel om
gaf toen liet plots niets meer weten, antwoordde niet meer op mijn berichten,
blokte enig contact af, dat sowieso al altijd langs mijn kant moest komen,
tenzij ze mij of iets nodig had. Iemand waarmee ik had samengewoond en
samengeleefd, iemand die ik zag als een grote zus. Ik had 80dagen en zou
wegmoeten uit het internaat omdat ik 18 was geworden en zou dakloos worden. Ik had
geen zin meer in het leven. Het was me te veel. ik kon niets meer (ver)dragen.
Ik had geen energie, hoop of levenslust meer en wist niet waarom ik nog verder
zou moeten leven in deze pijn. Tot op de dag van vandaag vecht ik tegen een
depressie, waarvan ik me nog steeds afvraag of ik de strijd ooit zal winnen en
hoe lang ik het nog zal trekken. Wetende dat elke gebeurtenis me van mijn stuk
kan brengen en een trigger kan zijn om...

Vandaag een moeilijke dag

Slecht geslapen, spierpijn en alsof dat niet genoeg is, de strakke oefeningen van de kinesist die me nog meer pijn opleveren. "Op je tenen staan, komaan strekken en je schouders ontspannen", hoor ik op de achtergrond terwijl mijn gedachten afwijken en de pijn overheerst. Soms denk ik dat het nooit voorbij zal gaan en dan heb ik het enkel over de fysieke pijn. Want ook mentaal voel ik me niet zo goed. Het nieuwe jaar is begonnen en ik wil het verdomd goed doen. Ik wil me snel beter voelen maar juist die verwachtingen zorgen er enerzijds voor dat ik licht zie door de tunnel maar anderzijds dat ik zeer teleurgesteld ben als niet aan deze verwachtingen wordt voldaan. "Ik heb gefaald, Weer eens een schepje bovenop alles, Ik ben geboren voor het ongeluk" zijn gedachten die constant door mijn hoofd spoken. Jammer genoeg spoken deze gedachten ook 's nachts door mijn hoofd. Ik weet niet hoe ik dit patroon kan doorbreken. Wanneer ik denk dat ik iets achter me heb gelaten, ontploft het bij de eerstvolgende situatie recht in mijn gezicht. De bom is als het ware een opstapeling van verschillende dingen die me hebben gekwetst, gefrustreerd en geënerveerd, waarvan ik dacht deze achter te hebben gelaten. Ik dacht vandaag aan één persoon, iemand die me hard gekwetst heeft maar die ik wel mis. Iemand die ik zag als zusterfiguur maar de laatste tijd zeer gefrustreerd was (en is) en dit uitwerkte op onder andere ik. En daarom heb ik afstand genomen, omdat het me pijn deed om gekwetst te worden door iemand waar ik veel om gaf. Iemand waarmee ik vaak contact had en van de ene dag op de andere is dit abrupt gestopt. Dit blijft een heikel onderwerp om over te denken, laat staan praten. Het wekt een hele reeks emoties op...

Hopelijk gaat het morgen beter!

Liefs Doornroosje

Onze nieuwe blog is vandaag van start gegaan. Houdt focus hierop en wij zullen proberen je geïnformeerd te houden. Je kunt nieuwe berichten plaatsen op deze blog via de RSS feed.